Le poème Levensloop (Le Cours d’une vie) de Menno Wigman (1966-2018) a paru dans Dit is mijn dag, recueil édité par Uitgeverij Prometheus d’Amsterdam en 2004.
Le cours d’une vie
De tout ou presque j’ai eu honte.
De ma nuque, de mes cheveux, de mon écriture et de mon nom,
du cartable que ma mère m’avait offert,
de mon père enfilant son blazer,
de la maison où j’ai remercié l’amitié.
Mais à présent que mon père est suspendu à cinq tuyaux,
que sa bouche de plus en plus rauque parle d’adieux,
ma honte se tapit dans un coin. Il est mort
comme il conduisit son Opel: avec calme,
correctement, les yeux crânement fixés sur la route.
Nulle envie d’un combat stupide avec la mort.
Comme tout ce que j’avais encore à dire
a filé à toute allure sous les roues du temps.
Levensloop
Voor bijna alles heb ik mij geschaamd.
Mijn nek, mijn haar, mijn handschrift en mijn naam,
de schooltas die ik van mijn moeder kreeg,
mijn vader die zich in een blazer hees,
het huis waar ik voor vriendschap heb bedankt.
Maar nu mijn vader aan vijf slangen hangt,
zijn mond steeds heser over afscheid spreekt,
nu hurkt mijn schaamte in een hoek. Hij stierf
zoals hij in zijn Opel reed: beheerst,
correct, zijn ogen dapper op de weg.
Geen zin in dom geworstel met de dood.
Hoe alles wat ik nog te zeggen had
onder de wielen van de tijd wegstoof.
